Robi się daleko od Warszawy - nie opłaca się już przyjeżdżać na pojedyncze etapy, tym razem robię więc dwa pod rząd, dzień po dniu. Ciepło. Ma padać, ale jestem na to przygotowany. Idę przez
Tomaszów, niesłusznie zwany Mazowieckim. Mazowsze zaczyna się kilkanaście km stąd. Tutaj - ziemia łódzka (historycznie: łęczycko-sieradzka, czyli strefa przejściowa między Małopolską a Wielkopolską, Mazowszem i Kujawami). Dawne wille – często z odpadającym tynkiem.
Niedziela. Twarze wielu starych mężczyzn i całkiem młodych –
zniszczone, naznaczone lękiem i beznadzieją. Pewnie alkohol ma w
tym swój udział, ale ja w tym widzę naoczny skutek utrzymującego
się (a w ostatnich dekadach raczej się pogłębiającego)
rozwarstwienia, podziału na Polskę A i B. Z drugiej strony, miasto
na swój sposób tętni życiem. Rozmaite sklepy, kancelarie
prawnicze, liczne pizzerie i oczywiście kościoły.
