Zaczyna się Bierutów. Chodnik raz jest po prawej stronie, raz po lewej, raz wcale. Chyba każdy właściciel posesji urządza go sobie we własnym zakresie. Za to formy domów - ciekawe.
Otrząsasz się z krótkiego poobijanego snu
drżysz od chłodu na powitanie rześkiego poranka
wśród białych domów otwarte okno
życzliwie wypuszcza zapach świeżych bułek
Wchodzisz do przyjaźnie otwartego sklepu
po trochę powściągliwego ciepła i jogurt
zabierasz z nimi nową porcję nadziei.
J. P. L.
Dolny Śląsk - tu polskość przetrwała 600 lat pod obcymi rządami, by w końcu wygasnąć tuż przed tym, jak wróciła tu Polska.
- Gdzie się pan zabłądził? A, dopiero pan wraca z Jasnej Góry?
- Nie, ja idę do Santiago de Compostela.
- Aha. - Moja odpowiedź nie wywarła oczekiwanego wrażenia.
Napotkałem dwie otwarte apteko-drogerie i dwie piekarnie, ale ani jednego ogólnospożywczego. Ciekawe... Ale oto rynek, czy też właściwie plac, który po nim pozostał. Ale właśnie otwierają się pierwsze stragany: tu warzywa a tam ciuchy. Pół godziny później kupię tu wesołą, pomarańczową koszulę za... 5zł! ''
Łamane (nie proste) kąty ścian i ulic, zdobione elewacje, zabytkowe drzwi - wszystko mnie fascynuje w tych dolnośląskich miasteczkach. I ta zaciszność. Tymczasem udało się zdobyć jogurt.
 |
| Bierutowski "barbakan" - prawdopodobnie resztki jakiegoś nie odbudowanego do dziś kościoła . Ale kościół z kominem? O co chodzi? |
 |
| Biersin - Spółdzielnia inwalidów, ale siedziba kojarzy się z wielkim przemysłem z lat '70. |
Koło zieleńca (i ruchliwych dróg) "Orlen". Hura, hura, będzie kawka! I to sprawiedliwa (fairtrade). Na tych ławkach rozpostrę i wysuszę śpiwór, choć planowałem to zrobić dopiero za 2-3 godziny. Ale słońce tak już grzeje, że nie ma co czekać.
"Cuda nie dzieją się w sprzeczności z naturą, tylko z tym, co o naturze wiemy" (św. Augustyn).
Lekko odurzony kawą i słońcem, idę cienistą alejką w stronę wyjścia na Oławę. Mężczyzna w stroju motocyklisty objaśnia mi drogę, wyprowadzając mnie z błędu.
Oprócz koszuli, która mnie urzekła, zaopatrzyłem się w Bierutowie (choć nie dałbym głowy, że to nie było w Sycowie) w dermosan (sprawdzony od 25 lat środek zapobiegający oparzeniom słonecznym, choć od paru lat, mimo niezmienionego składu, już nie piszą że chroni przed UVA i UVB; dawniej przypisywali mu faktor 5 = dla mnie w sam raz). Pani magister cierpliwie przekonuje klientkę, że nie wszystkie przepisane jej leki są jej potrzebne. Daj Boże więcej takich farmaceutów!
Zaraz za Bierutowem jest Karwiniec, a w nim - kolejny park ze starymi drzewami. A dalej - już drugi dach dziś widzę w robocie. Oczywiście, mocno spadzisty. Google Map dobrze kombinuje. Dziś znów szosą mało uczęszczaną, wśród lasów. Po lewej robinie już duże, po prawej rośnie młode pokolenie.
Akacjowe wędrowanie
Dłonie akacji falują w delikatnym tańcu,
łagodnie wachlują paprocie.
Mój nieumysł nuci wam piosnkę.
"Szust-prust!", ciężarówka – ziejący smok na kołach – owiała nas zatrutym tchnieniem.
Ale akacje i ja już wracamy do spokoju.
Pozwólcie mi masować stopami, poprzez asfalt,
miękkie podłoże, z którego wyrastacie.
Droga nie jest daleka, choć nie ma końca.
Tyle samo w każdym kierunku.
Gdzieś w górze, nad akacjowymi parasolami słońce!
To, które nas budzi z uśpienia.
Was ciągnie w górę
a mnie wciąż przed siebie.
Nad akacjami czuwają sosny,
nad nami wszystkimi – niebo.
Przede mną zatrzymał się samochód. Wysiada pan lat 50+ w stroju sportowym. Zapytałem o drogę, bo nie wiedziałem, czy iść dalej prosto, czy skręcić tu gdzieś w las. Nawet udało mi się go przekonać, że wieś, której szukam, jest na prawo od tej drogi, a nie na lewo. Wyjął bowiem map i wszystko stało się jasne. Przy okazji pogadaliśmy. Powiedział, że szanuje ludzi z pasją, jaka by ona nie była. Jego pasją jest bieganie. Od trzech lat z kawałkiem - to mniej więcej tyle, vo moją - przemierzanie dróg jakubowych. Jeszcze mi dolał wody do pełna. I zaczął się rozgrzewać przed kilkukilometrowym biegiem. A ja już dokładnie wiedziałem, jak mam iść.
Akacje podają mi wyciągnięte ręce, jak do "przybicia piątki".
W sklepie podobny zestaw jak wczoraj - orzeszki i maślanka (tym razem nie ma wyboru). Żył będę.
Wieś Posadowice spokojna i zadbana. Uwielbiam to. Musiała też przypaść do gustu jurorom gminnego konkursu - zdobyła tytuł najpiękniejszej wsi gminy Bierutów. Cieszę się, że moja droga wypadła właśnie tędy. Czerwone cegły, czerwone dachówki, czerwone tynki. Ściśle mówiąc: karminowe. Kościół czerwono-czarny, peosty ale strzelisty. Wieże kościołów miały, oprócz symbolicznego, znaczenie praktyczne: każdy - miejscowy czy przybysz - mógł trafić z daleka do centrum miejscowości.
Obłacam się, wiatr też coraz silniejszy, choć nadal nie zimno. Słońce prześwituje, parno. Młoda kobieta z dwójką małych dzieci i trzecim w wózku widzi, że robię zdjęcie i coś zapisuję:
- Co pan, jakiś historyk?
- Lubię opisywać to, co widzę i fotografować, a kraj jest piękny.
Nić porozumienia nawiązana:
- Tak, ludzie jeżdżą gdzieś tam, a nie doceniają tego co mają blisko.
- A to widać dopiero jak się chodzi pieszo - puentuję swoją tezą.
Moja rozmówczyni jest na wakacjach w rodzinnej wsi i pomaga siostrze z dziećmi ("no bo jak nie pomóc?"). Pogadaliśmy miło, i już po chwili wychodzę z pięknej wsi. Nadal jest parno, wiatr przybiera na sile.
 |
| W drodze do Sątoka |
Na wejściu do wsi Sątok, niczym na straży społeczności, stoi potężna lipa. Mogłaby startować w konkursie Klubu Gaja na Drzewo Roku. Za nią cały rząd takich drzew, niczym drużyna za dowódcą. Kolejny podwójny szpaler drzew - białonodzy kirasjerzy.
Wiata przystankowa pomalowana w ludowe motywy, dziwnie przypominające kaszubskie. Jedna z trzech chyba takich, widzianych przeze mnie gdziekolwiek. A jedna z tych trzech była na Ukrainie, we wsi, w której kiedyś urodzi się mój tata. Odpoczywam i patrzę, czy zacznie padać (świetne miejsce do przeczekania!), czy przejdzie bokiem.
Malec jedzie przed mamą na samobieżnym
Na razie nie pada. Pytam o drogę do Chwałowic, aby nie szosą, i naprzód. Droga leśnymi dróżkami przyjemna. Opisana starannie, ale okazała się zbyt skomplikowana, żebym nie pobłądził. Intuicja próbowała mi przyjść z pomocą: na skrzyżowaniu leśnych dróg ogarnęła mnie ochota, żeby pójść w prawo. Poza tym jednak nie wskazywał na to żaden znak, nawet ptak nie przeleciał (na co liczyłem), posłuchałem więc niewyraźnej rady rozumu i poszedłem dalej prosto. Kilka pól dalej miało się okazać, że w ten sposób nadłożyłem z dziesięć kilometrów...
Deszcz na ogół mnie omija, choć prowokuje do wyjęcia peleryny i przyodziania plecaka w pokrowiec. Las pachnie, potem droga wśród pól. Po lewej słoneczniki, po prawej kukurydza - rośliny Nowego Świata skolonizowały Stary Świat po tym, jak człowiek Starego Świata skolonizował Nowy. Jeszcze tylko ziemniaków i tytoniu tu brakuje. I pomidorów.
Miłocice Wielkie. Ogłoszenie:
- Naprawdę chcesz, chłopie, komputer z lat 70.? "Odrę" chcesz? Albo IBM Mainframe? A masz na to pomieszczenie?
Tej wsi nie miałem w planach. Zniosło mnie na południowy wschód. Zasięgam języka, na wszelki wypadek dwu- czy trzykrotnie. Stąd do Laskowic (czyli do Jelcza) możliwe są dwie drogi: przez Chwałowice lub przez Kopalinę i Piekary. Byle nie znowu przez las! Tak czy inaczej, jeszcze kawał drogi przede mną. Jeśli dojdę dziś do Laskowic, będę bardzo dzielny! Z 20 km planowanych na dziś robi się 30. Przyspieszam maksymalnie, w czym pomaga chmurna pogoda. Wiatrówka już nie ciąży w plecaku ;) Tylko prowiant znów mi się kończy, a w pobliżu nie ma sklepu (bez cofania się, i to sporo).
Po prawej mijam krzyż, tym razem z dedykacją osobistą "Pamięci Oli Górkiewicz". 17 lat. Na drzewie obok fotografia dziewczyny i plastikowe kwiaty.
Miłocice Małe. Czyli las. Tym razem brzozowy. Zaczynam czuć zniechęcenie. Cóż, to tylko coś takiego jak stan pogody.
Can you hear me
that when it rains or shines,
it's just a state of mind?
( - The Beatles)
Zresztą lubię brzozy, ich wygląd i zapach, i łagodną energię. Uprawiam teraz chińską sztukę chodzenia uważnego lecz szybkiego. Tak chciałbym zdążyć dziś do Jelcza a jutro do Wrocławia - jeszcze za dnia. Dobrze, że ponownie zapytałem o drogę. Jednak przez Chwałowice będzie o 3 km krócej. Koło stadniny koni - właśnie ktoś młody uczy się trzymać w siodle, na koniu prowadzonym dookoła padoku.
 |
| Takie znaki czasu śmieszą ... ale cieszą! |
Został mi ostatni odcinek, ale słyszę z radia, że minęła już 19-ta... W Laskowicach byłem niebawem. Jest dom z tanimi noclegami, kręcą się tam jacyś Ukraińcy, ale gospodarzy nie ma w domu. Jest telefon, można zadzwonić, ale właśnie padła mi komórka, a nikt po drodze nie jest skłonny pożyczyć mi swojej. Z domu, do którego w tym celu zapukałem, wychodzi facet masywnej postury i nie tylko odmawia, ale równocześnie napiera na mnie jak buldog. Dobrze, że choć odmawia ludzkimi słowami.. Zresztą i tak nie czułem sympatycznie tego lokalu z tanimi noclegami.
- A to dobrze trafiłeś...
Szybka, telefoniczna konsultacja z mężem i zaraz katechetka Jola zabiera mnie do siebie. Pełne zrozumienie - jeden z jej synów był już w Santiago dwukrotnie. Trafiłem na to towarzystwo w samą porę. Mogłem się spodziewać, że Opatrzność coś wykombinuje, ale że tak spektakularnie...!
Oprócz noclegu na miękkiej kanapie i możliwości skorzystania z prysznica, zostaję ugoszczony obfitą i pożywną kolacją, zgodną z moją dietą. Jola obiecuje też szczegółowo opisać mi moją jutrzejszą trasę do Wrocławia. W międzyczasie opowiadamy sobie o małych i wielkich cudach w naszym życiu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz