Jeszcze raz zwiedzam milicką starówkę – w pełnym świetle poranka. Cukiernię Vogta znalazłem tylko dzięki temu, że rzuciła mi się w oczy złociście połyskująca „wycieraczka” na jej progu (okna były zamknięte i oznakowane bardzo dyskretnie). Oprócz typowo cukiernianego asortymentu, są… gołąbki, naleśniki i pierogi ruskie. Miła sklepowa, ceny „dzisiejsze”, smaki „jak dawniej”.
Rano, kiedy się już oporządziłem i byłem gotów do drogi, gospodyni zawołała mnie na kawę i pogadanie. Do kawy podała ciastka. Siedliśmy na ławko-huśtawce. Nim tam doszedłem jednak, pieski znowu mnie obszczekały, a jeden złapał mnie zębami za nogę.
Rozdział, w którym kontynuuję delektowanie się Ostrowem, zmienia się pogoda, spotykam pijanego anioła i przekraczam historyczną granicę polsko-śląską.
Jest pochmurno ale ciepło. Na początek dnia ktoś miauczy do mnie z wysokiego słupka parkanu. I wcale nie ucieka, gdy wyciągam rękę by pogłaskać. Zatrzymuje się koło mnie pani w średnim wieku o sympatycznej twarzy. Też chętna do głaskania. Życzymy sobie miłego dnia.
.
Budzę się przy rżeniu koni. W agroturystyce sprzed roku nie było miejsc, więc zarezerwowałem nocleg w pobliskim Cekowie, w ośrodku jeździeckim. Dotarłem tu wczoraj z przygodami, długo kontemplując dworzec autobusowy w Kaliszu (rozkład się zmienił, ale prywatny przewoźnik nie uznał za stosowne zaktualizować go na dworcu; na szczęście, gospodyni uspokoiła mnie, że w najgorszym razie zabierze mnie stamtąd, jak będzie wracać z bankietu w Kaliszu), ale także sesję zdjęciową najszczuplejszej chyba dziewczyny, jaką w życiu widziałem (lalka Barbie może mieć kompleksy).
Z rana pochmurno i wietrznie, przez chwilę nawet popadało, chyba więc plecak będzie lżejszy niż zapowiadał to wczorajszy upał.
