Krajobraz górski skończył się, jak nożem uciął. Vrchlabí - miasteczko z wyraźnymi śladami czeskiej secesji. Od czasu do czasu napotykam jaśminowce w pełnym rozkwicie. Cofam się z Podhůrza do miasta, bo wczoraj koło okazałego kościoła nie znalazłem kancelarii parafialnej, a potem zapomniałem wstąpić po pieczątkę gdzieś indziej. Przy okazji, może jakieś zakupy?
Godzina 9 rano - żar z nieba, ale i wiaterek. Ale co będzie dalej?
Do kościoła nie doszedłem, urzędu czynnego nie napotkałem, może w tym hoteliku mi podstemplują? Hotel 4-gwiazdkowy - brama zamknięta, a przy furtce nie ma dzwonka. Daje się jednak odsunąć rygiel. Szklane drzwi budynku otworem zapraszają, ale dalej są kolejne, znów zamknięte. A na dzwonek oznaczony "Recepcja" nikt nie odpowiada. Ciekawe, od kogo dostali te cztery gwiazdki?
Pieczątkę w końcu dostałem w piwiarni. W Czechach to, można powiedzieć, prawie jak kościół. Podał mi ją kelner albo kucharz z kucykiem.
Za miasto ruszam główną drogą na Jiczyn - ul. Praską, która dalej łączy się z obwodnicą.
Za miasto ruszam główną drogą na Jiczyn - ul. Praską, która dalej łączy się z obwodnicą.
Bateria w aparacie kaput. A mogłem podładować przez noc... Ale przecież jeszcze wczoraj wieczorem były trzy białe kreski - myślałem, że to znaczy: (prawie) w pełni naładowana. Nie trzeba ufać, tylko ładować, kiedy się da. Inna rzecz, że kiedy po piwie dotarliśmy do domu, w ogóle nie pomyślałem o tym, żeby popodłączać ładowarki. Telefon zdążyłem jeszcze podładować, gdy koło szóstej rano dał sygnał, że jest na wyczerpaniu.
A teraz co? Przez skoszoną łąkę i znów dróżka, tym razem polna, żwirowana. I ubita, równoległa do szosy. Z moimi długimi, rozwiewanymi wiatrem włosami, w kapeluszu, czuję się bardzo czeski.
Wytchnienie na łące pod lasem - odpoczywałem, trochę w cieniu, a trochę się opalając, przez blisko godzinę. Posiliłem się. Wreszcie dalej w drogę. Jak dobrze, że jest ten wiatr! Wciąż trochę chłodu. We wsi Dolní Branná, na skwerku, pomnik ducha gór Krkonosza i stara, drewniana studnia, zapewne niegdysiejszy komunalny punkt czerpania wody i centrum życia społecznego. Zaraz potem jest skromna cukiernio-kawiarnia. Mógłbym wziąć kawę mrożoną, ale nie chcę przepłacać. Biorę zwykłą. Podana elegancko - osobno mleczko w mikro-dzbanuszku i lufka wody.
Schludne obejścia. Przystanki autobusowe też schludne, choć bardzo skromne, przeważnie bez zadaszenia. A we mnie działa już kawa - i łatwiej mi się cieszyć każdym metrem drogi, choć upał, że ho! No, ale wietrzyk też pomaga.
Przy szosie symboliczny grób z wykutym w otwartym kamieniu sercem i ze zdjęciem uśmiechniętej młodej kobiety. Po bokach zniczy... liczne misie w celofanowych opakowaniach. Czegoś takiego nigdy nie widziałem! Pokój tej pięknej duszy, która takie ślady pozostawiła w żyjących!
Zielenią się pola, łąki, a nieco dalej - lasy. Pachnie swojskim nawozem... Po bokach drogi, wielkokwiatowe rumianki. Wreszcie docieram do wsi Studenec. Tu mam odejść od szosy. Tylko w którym miejscu?
Miła pani w restauracji pozwoliła skorzystać z WC (ulga!), przybiła pieczątkę, i jeszcze zawołała mnie, gdy zostawiłem czarne okulary. A w kiosku przed lokalem miła dziewczyna zaserwowała mi "frappé" - kawa niemożliwie kwaśna, choć z lodami waniliowymi. Kiedy indziej miałbym to za wadę, ale w taki upał... No i udzieliła wskazówek, jak mam iść ku następnej miejscowości na moim szlaku.
Między murowanymi domami, często charakterystyczne chaty z ciemnych bali z jasnymi wypełnieniami - "wełniankami" (albo odwrotnie). Boczna ulica przez wieś, bardzo przyjemna, wśród ładnych domów i zadbanych trawników. Na nich zwykle wypielęgnowane krzaki, dobrane i rozsiane bez widocznego ładu i składu. Wśród krzaków - m.in. piękne róże, wręcz obsypane kwiatami. W drewutniach równiutko poucinane polana, poukładane "jak sztuka".
Z jednoznacznej dotąd drogi ostry skręt w lewo do Levinskej Olešnicy. Przede mną wielkie zgromadzenie różnobarwnych krów na łące. Przed jakimiś zabudowaniami. Stado wystawiło jakby "strażników" - stoją najbliżej drogi i patrzą w moją stronę. Znowu mi się zgubił szlak - może poszedł gdzieś w pole? Dopiero teraz zaczyna się Levinská Olešnice. Podwieczorek spożywam pod wiatą przystankową (z oszklonym okienkiem, za nim skrzynka z pelargoniami!) Przebieram się w najcieńsze spodenki. Poprosiłem ludzi o wodę - i dalej w drogę, w kierunku, gdzie wg moich wyobrażeń powinna być Stará Paka.
Górą, zboczem przemyka szynobus. Niespodziewanie pojawia się dom z nazwą "Huize Engelenhof", czyli "anielski dwór" po holendersku! Pamiętam, że wczoraj, w drodze do Husovej Boudy, też spotkałem coś holenderskiego, oraz parę starszych państwa z tamtego kraju. Ciekawe...
Wieś jest długa, szlaki prowadzą główną ulicą, równolegle do torów. Za końcem Olešnicy droga asfaltowa przeszła w polną, w ogóle mało jeżdżoną, tylko zielony szlak potwierdza, że wciąż idę tam, gdzie trzeba. Dróżka wśród gospodarstw i łąk - istna sielanka. I jeszcze potoczek cicho pluszcze.
Ja do wodopoju obok rancza z końmi, nogi zamoczyć, a tu "brym, brymm!" - motocykl zajeżdża, ale zawraca, chyba ścieżka się dla niego za wąska zrobiła, i zbyt nierówna. Teraz robi brym, brymm z innej strony. Na zboczu powyżej szumi las. A po tym z drugiej strony potoku - stukocze pociąg, sorry: vlak. Vlak? Jaki vlak? Toć on się nie wlecze, on pędzi!
Za niskim drucianym ogrodzeniem - kózki mi przybiegły na spotkanie, wszelkiej chyba możliwej maści. I w różnym wieku, włącznie z małymi koźlętami. Takie chyże, i takie łagodne zwierzaki. Słychać tylko, jak szczypią trawę. A ja, koło nich, piję wodę. Dzielą nas tylko te druty i półtora metra murawy. W poprzedniej wsi nabrałem pół litra wody i już prawie całą wypiłem.
Znów stromo pod górę, po rudawej glebie, więc kotlinka Vrchlabi to nie był koniec gór, choć te pagórki nie kojarzą mi się z nazwą Karkonosze. Nade mną unoszą się świetliki. Dróżka przechodzi przez osiedle domków letniskowych. Okazuje się, że nie mają wody pitnej, tylko w studni - gospodarczą, ale pan mnie zawołał i nalał mi mineralki z dużej butelki. Gdy schodzę z kolejnej górki, oczom ukazuje się w dole miasteczko - ani chybi, Stara Paka.
W ubytovni Sokolovna wszystko obsazeno; zapytałem, czy jest coś innego, w barze naprzeciwko. Cygan z wielkim krzyżem na łańcuchu, już pijany w sztok, zagadnął mnie - trudno mi było go zrozumieć, ale wziął mnie - pomagałem mu nieść piwa - na dwór, do swoich towarzyszy (para z małym dzieckiem) i obiecał, że za 150 koron mogę przenocować u jego matki. Przysiadłem na karuzeli, o parę metrów od nich. Kazał mi się stamtąd nie ruszać, i jeszcze poszedł w stronę baru. Tymczasem drugi Cygan, któremu znacznie lepiej z oczu patrzyło, podszedł i nawiązał ze mną rozmowę. Kurtuazyjnie, skąd jestem itd. - on podobno też urodził się w Polsce... "Ja cię za darmo przenocuję..."
Od słowa do słowa, miło i po ludzku... aż zaczął mnie nagabywać: "W Boga wierzysz? To pomóż mi... Chociaż ze czterysta koron (ok. 70 zł)". No, ma chłopak gest - nigdy mnie nieznajomy nie prosił o taką sumę. "Nie? To chociaż ze trzysta? No, dobra, dwieście..." W końcu wyszperałem wszystko, co miałem w monetach (ok. 80 koron) i wręczyłem mu jako zapomogę, ale potem niezwłocznie wstałem i oceniwszy sytuację - ten mnie nie będzie gonić, bo dziecko, tamten - bo jest zbyt pijany... - zdecydowanym krokiem oddaliłem się z miejsca akcji. Zadawanie się z tym towarzystwem chyba nie było bezpieczne.
Zatrzymałem się dopiero w lesie na górce, o jakieś półtora kilometra za wsią. Słońce już zachodziło, więc znalazłem, póki widno, kawałek ziemi w miarę równej, położonej powyżej ścieżek i z nich słabo widocznej, i ułożyłem się w śpiworze do snu, wpatrując się w wysokie, z wolna ciemniejące niebo, na którym migały tańczące świetliki.
Wytchnienie na łące pod lasem - odpoczywałem, trochę w cieniu, a trochę się opalając, przez blisko godzinę. Posiliłem się. Wreszcie dalej w drogę. Jak dobrze, że jest ten wiatr! Wciąż trochę chłodu. We wsi Dolní Branná, na skwerku, pomnik ducha gór Krkonosza i stara, drewniana studnia, zapewne niegdysiejszy komunalny punkt czerpania wody i centrum życia społecznego. Zaraz potem jest skromna cukiernio-kawiarnia. Mógłbym wziąć kawę mrożoną, ale nie chcę przepłacać. Biorę zwykłą. Podana elegancko - osobno mleczko w mikro-dzbanuszku i lufka wody.
Schludne obejścia. Przystanki autobusowe też schludne, choć bardzo skromne, przeważnie bez zadaszenia. A we mnie działa już kawa - i łatwiej mi się cieszyć każdym metrem drogi, choć upał, że ho! No, ale wietrzyk też pomaga.
Przy szosie symboliczny grób z wykutym w otwartym kamieniu sercem i ze zdjęciem uśmiechniętej młodej kobiety. Po bokach zniczy... liczne misie w celofanowych opakowaniach. Czegoś takiego nigdy nie widziałem! Pokój tej pięknej duszy, która takie ślady pozostawiła w żyjących!
Zielenią się pola, łąki, a nieco dalej - lasy. Pachnie swojskim nawozem... Po bokach drogi, wielkokwiatowe rumianki. Wreszcie docieram do wsi Studenec. Tu mam odejść od szosy. Tylko w którym miejscu?
Miła pani w restauracji pozwoliła skorzystać z WC (ulga!), przybiła pieczątkę, i jeszcze zawołała mnie, gdy zostawiłem czarne okulary. A w kiosku przed lokalem miła dziewczyna zaserwowała mi "frappé" - kawa niemożliwie kwaśna, choć z lodami waniliowymi. Kiedy indziej miałbym to za wadę, ale w taki upał... No i udzieliła wskazówek, jak mam iść ku następnej miejscowości na moim szlaku.
Między murowanymi domami, często charakterystyczne chaty z ciemnych bali z jasnymi wypełnieniami - "wełniankami" (albo odwrotnie). Boczna ulica przez wieś, bardzo przyjemna, wśród ładnych domów i zadbanych trawników. Na nich zwykle wypielęgnowane krzaki, dobrane i rozsiane bez widocznego ładu i składu. Wśród krzaków - m.in. piękne róże, wręcz obsypane kwiatami. W drewutniach równiutko poucinane polana, poukładane "jak sztuka".
Z jednoznacznej dotąd drogi ostry skręt w lewo do Levinskej Olešnicy. Przede mną wielkie zgromadzenie różnobarwnych krów na łące. Przed jakimiś zabudowaniami. Stado wystawiło jakby "strażników" - stoją najbliżej drogi i patrzą w moją stronę. Znowu mi się zgubił szlak - może poszedł gdzieś w pole? Dopiero teraz zaczyna się Levinská Olešnice. Podwieczorek spożywam pod wiatą przystankową (z oszklonym okienkiem, za nim skrzynka z pelargoniami!) Przebieram się w najcieńsze spodenki. Poprosiłem ludzi o wodę - i dalej w drogę, w kierunku, gdzie wg moich wyobrażeń powinna być Stará Paka.
Górą, zboczem przemyka szynobus. Niespodziewanie pojawia się dom z nazwą "Huize Engelenhof", czyli "anielski dwór" po holendersku! Pamiętam, że wczoraj, w drodze do Husovej Boudy, też spotkałem coś holenderskiego, oraz parę starszych państwa z tamtego kraju. Ciekawe...
Wieś jest długa, szlaki prowadzą główną ulicą, równolegle do torów. Za końcem Olešnicy droga asfaltowa przeszła w polną, w ogóle mało jeżdżoną, tylko zielony szlak potwierdza, że wciąż idę tam, gdzie trzeba. Dróżka wśród gospodarstw i łąk - istna sielanka. I jeszcze potoczek cicho pluszcze.
Ja do wodopoju obok rancza z końmi, nogi zamoczyć, a tu "brym, brymm!" - motocykl zajeżdża, ale zawraca, chyba ścieżka się dla niego za wąska zrobiła, i zbyt nierówna. Teraz robi brym, brymm z innej strony. Na zboczu powyżej szumi las. A po tym z drugiej strony potoku - stukocze pociąg, sorry: vlak. Vlak? Jaki vlak? Toć on się nie wlecze, on pędzi!
Za niskim drucianym ogrodzeniem - kózki mi przybiegły na spotkanie, wszelkiej chyba możliwej maści. I w różnym wieku, włącznie z małymi koźlętami. Takie chyże, i takie łagodne zwierzaki. Słychać tylko, jak szczypią trawę. A ja, koło nich, piję wodę. Dzielą nas tylko te druty i półtora metra murawy. W poprzedniej wsi nabrałem pół litra wody i już prawie całą wypiłem.
Znów stromo pod górę, po rudawej glebie, więc kotlinka Vrchlabi to nie był koniec gór, choć te pagórki nie kojarzą mi się z nazwą Karkonosze. Nade mną unoszą się świetliki. Dróżka przechodzi przez osiedle domków letniskowych. Okazuje się, że nie mają wody pitnej, tylko w studni - gospodarczą, ale pan mnie zawołał i nalał mi mineralki z dużej butelki. Gdy schodzę z kolejnej górki, oczom ukazuje się w dole miasteczko - ani chybi, Stara Paka.
W ubytovni Sokolovna wszystko obsazeno; zapytałem, czy jest coś innego, w barze naprzeciwko. Cygan z wielkim krzyżem na łańcuchu, już pijany w sztok, zagadnął mnie - trudno mi było go zrozumieć, ale wziął mnie - pomagałem mu nieść piwa - na dwór, do swoich towarzyszy (para z małym dzieckiem) i obiecał, że za 150 koron mogę przenocować u jego matki. Przysiadłem na karuzeli, o parę metrów od nich. Kazał mi się stamtąd nie ruszać, i jeszcze poszedł w stronę baru. Tymczasem drugi Cygan, któremu znacznie lepiej z oczu patrzyło, podszedł i nawiązał ze mną rozmowę. Kurtuazyjnie, skąd jestem itd. - on podobno też urodził się w Polsce... "Ja cię za darmo przenocuję..."
Od słowa do słowa, miło i po ludzku... aż zaczął mnie nagabywać: "W Boga wierzysz? To pomóż mi... Chociaż ze czterysta koron (ok. 70 zł)". No, ma chłopak gest - nigdy mnie nieznajomy nie prosił o taką sumę. "Nie? To chociaż ze trzysta? No, dobra, dwieście..." W końcu wyszperałem wszystko, co miałem w monetach (ok. 80 koron) i wręczyłem mu jako zapomogę, ale potem niezwłocznie wstałem i oceniwszy sytuację - ten mnie nie będzie gonić, bo dziecko, tamten - bo jest zbyt pijany... - zdecydowanym krokiem oddaliłem się z miejsca akcji. Zadawanie się z tym towarzystwem chyba nie było bezpieczne.
Zatrzymałem się dopiero w lesie na górce, o jakieś półtora kilometra za wsią. Słońce już zachodziło, więc znalazłem, póki widno, kawałek ziemi w miarę równej, położonej powyżej ścieżek i z nich słabo widocznej, i ułożyłem się w śpiworze do snu, wpatrując się w wysokie, z wolna ciemniejące niebo, na którym migały tańczące świetliki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz